Door je leven heen leer je jezelf steeds beter kennen en dat besef je pas naar mate je ouder wordt. Ik sta er nu van te kijken hoe weinig ik op mijn 16e over mezelf wist. Terwijl ik er toen totaal niet bij stil stond. Het was zoals het was. Ik snapte niet waarom ik dingen deed die ik deed, waarom ik de dingen zei die ik zei en dacht wat ik dacht, maar ik besefte ook niet dat ik het niet snapte.
Ik herinner me heel goed dat ik spontaan begon te huilen en dat mij dan gevraagd werd wat er aan de hand was. Ik antwoordde dat ik dat niet wist. Ik moest gewoon huilen. Anderen begrepen dat niet en vonden me maar raar. Waarom zou ik huilen als ik niet wist waarom? Ik vond het zelf ook raar, maar toch moest ik huilen. Datzelfde had ik ook met stuiptrekken of springen omdat ik zo blij was. Waarom ik nou zo blij was? Dat wist ik niet, dus was het raar dat ik lichamelijk zo overdreven reageerde.
Je emoties uiten zonder te weten wat er aan de hand is, is net als je mond voorbij praten. Je zegt iets voordat je erbij nadenkt en vervolgens heb je er spijt van dat je het hebt gezegd. Maar waarom zou je iets zo spontaan zeggen als je het niet meent? Mensen zeggen vaak meteen dat ze het niet zo menen, maar ik geloof dat als je iets niet meent, het ook niet in je op zou komen. Onze ratio, ons denken over wat de gevolgen zijn, zorgt ervoor dat we bepaalde dingen voor ons houden. Dat eerste wat in ons opkomt, de intuïtie, dat is voor ons waar. Dat is wat jij vindt, wat jij belangrijk vindt. Wat je daarmee doet is aan jou. Je kunt je intuïtie volgen of meer op verstand leven.
Ik geloof dat de intuïtie datgene is wat een persoon uniek maakt. Dat is je pure ‘ik’ die je onderscheidt van de rest. Vaak wordt de intuïtie verdrongen door het rationele denken, en daarbij komt ook de algemeenheid kijken. Het ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Ik denk vaker: ‘Milou, dat had je nou wel moeten doen of zeggen’, want als ik dat niet deed, voel ik me weggestopt, weggecijferd door mezelf. Dat klinkt toch niet gezond?
Wat ik ervaar is dat ik dichtklap als ik niet naar mijn intuïtie, mijn gevoel, luister. Ik moet het stiekem toch kwijt, ik kan het niet wegstoppen. Het gevolg is dat het zich allemaal opstapelt en te veel wordt. Dan wordt ik overmand door emotie; door het gevoel dat er iets is, maar ik maar niet weet wat. Dat spontane huilen van mijn 16e, zo voelt dat weer. Nu weet ik echter dat me dan iets dwars zit. Toen ik zo jong was snapte ik niet eens dat me misschien wel eens iets dwars zou kunnen zitten.
Ik wil nu niet zeggen dat het slecht is als je niet naar je intuïtie luistert. Verschil mag er zijn, vind ik altijd. Je hebt gevoelsmensen, en je hebt mensen die weinig met gevoel om gaan. Door gesprekken met verschillende personen aan te zijn gegaan heb ik gemerkt dat een aantal personen gevoelens niet herkent of helemaal niet voelt. Dat vind ik boeiend. Ik zelf ben een hooggevoelig persoon en kan me amper voorstellen dat je vrijwel niks zou kunnen voelen. Dan kan ik me wel heel goed voorstellen dat je al je keuzes met je verstand maakt en weinig naar je intuïtie luistert.
Maar of je nou emotioneel of rationeel met jezelf om gaat, het maakt wie je bent. Het is goed als je van jezelf weet hoe je bent. Dan kun je jezelf beter aan de buitenwereld laten zien. Als je begrijpt wat er in jezelf omgaat, zowel emotioneel als rationeel, kun je dat ook aan anderen overdragen. Als je kunt vertellen waar je mee zit en dit kunt onderbouwen, dan kunnen anderen daar begrip voor tonen. Je hoeft niet altijd alles van een ander te begrijpen, zolang je er maar begrip voor hebt dat die ander een andere mening en beleving heeft. Durf daar ook voor uit te komen dat jouw mening misschien anders is, want anders verdring je jezelf. Ik wil niet zeggen dat het makkelijk is om te zeggen wat er in je omgaat: ik heb er zelf ook nog altijd moeite mee. Wacht er alleen niet te lang mee. Hoe langer je jezelf wegcijfert, hoe moeilijker het is om weer naar jezelf te luisteren en hoe moeilijker het voor anderen is om jou te leren kennen. Heb begrip voor jezelf, dan verdien je ook begrip van anderen.
