Dames en heren, lieve lezers, beste ik. Inmiddels bijna een jaar geleden begon ik, Milou, dit blog omdat ik merkte dat ik in een periode in mijn leven zat waarin ik voor mezelf begon te kiezen en mezelf daardoor des te meer ontdekte. Om mezelf goed te leren kennen en hopelijk mijn lezers wat herkenbaar leesvoer te geven, zette ik mijn gedachten online. Wat voelde ik mij fantastisch toen ik dat deed, alles wat ik meemaakte en alles wat ik opschreef. Ik had heel veel energie, vrienden vertelden mij: 'Wow Milou, je bent steeds meer jezelf en je geniet ervan!', ik piekerde veel minder en de zorgen die ik had, die maakte ik niet groter dan ze waren. Ik ontdekte mezelf, de wereld, de mensen om me heen. Ik maakte fouten, maar vond dat geen ramp. Dat gebeurt, je leert er van, klaar. Ik tekende weer veel meer. Ik maakte dagelijks een cartoon waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat ooit zou kunnen. Ik kwam uit de kast, ik zorgde voor mezelf, ik had een weerstand waar je U tegen zegt. Mensen vroegen mij vaker: 'Wat is je geheim?'. Antwoord: IK WAS MEZELF.
Ja: wás. Helaas. Ergens onderweg glipte het touw uit mijn handen. Het touw van mijn eigen leven, mijn eigen ik. Ik schreef niet meer, tekende minder, werd onzeker. Ik poste niet meer op een blog dat nota bene 'Ik ben Milou' heet. Milou, waar ben je in godsnaam mee bezig? Inmiddels heb ik me slachtoffer gemaakt van talloze dingen. Ik wist niet meer wat ik wilde en werd ontzettend onzeker. Resultaat is dat ik nu werkloos ben en weer bij mijn ouders in Echt woon (in een eerdere blogpost zei ik overigens dat ik NOOIT meer in Echt zou willen wonen). Reden? Om tot rust te komen en aan mijn portfolio te werken. Het is wel een verstandige keuze, maar de eerste weken kwam het erop neer dat ik de hele tijd gestrest was en probeerde mijn vele ideeën op papier te krijgen zonder veel bevredigende resultaten. Pushen, pushen, pushen om er iets uit te laten komen terwijl eerst Milou weer eens naar buiten moest komen! Uiteindelijk schoot afgelopen weekend een enorme pijn in mijn rug waardoor ik minstens een week plat lig. Mijn lichaam dwingt mezelf tot rust nemen. Oké, lichaam, je hebt gelijk.
Tijd voor mijn tweede biertje dat ik met veel trots met mijn stanleymes open heb gekregen. Proost.
Die stress en onrust is niet opeens afgelopen weekend gekomen. Ik voelde al de hele zomer dat ik mezelf kwijt aan het raken was, maar ik wist maar niet wat ik er aan moest doen. En nu vanavond, na dat ene simpele zinnetje dat mijn vriendin net tegen mij zei, is het ineens allemaal duidelijk. Ik weet niet zo goed wanneer het onderweg is gebeurd, maar op een gegeven moment ging ik kijken naar anderen en zag ik hoe goed zij het voor elkaar hebben. En ik niet. Wat heel erg gek was, want ik was hartstikke tevreden met het leven dat ik leidde. Een onzeker leven, maar dat houdt de spanning juist erin. Ik wil allesbehalve een saai leven leiden. Maar waar ik steeds meer over praatte was het vaste, ruime inkomen van vrienden van mij. Dat zij gewoon hun opleiding hebben afgemaakt en vervolgens een goede baan hebben gevonden. Dat ze hun eigen huisje hebben dat ze helemaal mooi hebben opgeknapt.
En dat heb ik allemaal niet.
Ik merk nu wel meteen dat ik verwijten wil maken tegenover mijn ouders: dat zij me zo opgevoed hebben dat dat het ideaalbeeld is van hoe je leven moet gaan. En dat ze nu nog vaak zeggen: 'ik ben blij als al onze kinderen eens op hun plek zijn, vooral Milou', of: 'Moet je kijken naar hun zoons, die hebben allemaal een goede baan en een eigen huis'. In mijn geval is het zo dat ik me wel wat aantrek van de mening van mijn ouders, hoewel ik vaak zou willen dat het niet zo was. Maar ja, ik doe het. Zo ben ik nu. Maar omdat ik mij hun mening aantrek, wil ik hen daar de schuld niet van geven.
Even iets anders, terug naar de zin 'ik ben blij als al onze kinderen eens op hun plek zijn...'. Wanneer ben je dan op je plek? Als je genoeg geld verdient en je eigen huis hebt? Als je geen studieschuld meer hebt? Als je zelf je zorgverzekering kunt betalen?
NEE.
Driekwart jaar geleden was ik op mijn plek. In ieder geval was dat op dat moment mijn plek. Mijn plek is geen goed betaalde baan met een huis dat ik in Echt gekocht heb. Dikke doei. Ik wil niet 30 jaar op mijn plek vastzitten. Er is meer dan dat, mensen. Voor mij althans. Vind je het gek dat ik het afgelopen halfjaar slecht in mijn vel zat als ik een ideaalbeeld probeerde na te streven dat ik nooit zal bereiken en wat ik diep van binnen ook niet eens wil bereiken! Ik was er zo op gefixeerd om dat te bereiken dat ik zelfs jaloers was op degenen die zo'n leven hadden en ik me ongelukkig ging voelen als ik hoorde 'hoe goed zij het voor elkaar hebben'. Zo erg dat ik niet eens meer blij kon zijn voor diegenen dat zij een leven hebben dat zij willen. Zo erg dat ik niet eens meer blij kon zijn voor mezelf met het leven dat ik had.
Het is nu niet zo dat mijn hele leven in duigen is gevallen. Ik sta nog steeds als illustrator ingeschreven bij de KvK, heb mijn opdrachten en werk aan mijn strips. Ik ga nog steeds naar 'Utereg me stadje' om mijn inspirerende vrienden daar op te zoeken en te genieten van de sfeer en het leven daar. Maar de creativiteit en de levenslust waren de laatste tijd wel zoek.
Oh blog, waarom heb ik jou in de steek gelaten? Oh Milou, waarom heb je jezelf in de steek gelaten? Een goede vriend van me zei een dik jaar geleden tegen mij 'Wees eens wat minder cheezy en wat meer Cheesecake'. Ik heb het altijd in mijn achterhoofd gehouden. 'Cheezy ik' zou niet durven om met de wereld te delen waar ik allemaal schijt aan heb en waar ik wel achter sta. 'Cheezy ik' denkt dat de ware ik geen toevoeging is aan de wereld. Laten we die kazigheid weer achterwege laten en de ware Milou laten zien.
Hoi, ik ben er weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten