De losse flodder

Ik ben Milou. Ik voel me op het moment een ‘losse flodder’.

Ik heb net besloten te stoppen met mijn huidige opleiding: illustratieve vormgeving aan de kunstacademie. Opleidingen kunnen stimulerend werken, maar deze sloeg mij juist dood. Wat ze daar van mij vroegen was om mijn talent los te laten, zodat ik me meer op mijn creërend vermogen kon concentreren. Het klinkt logisch dat je creërend vermogen wilt ontwikkelen op een kunstacademie, maar dat mag je dan toch wel op je eigen manier doen? In mijn propedeusejaar vertelden mijn docenten me dat. Ik experimenteerde heel veel en tekende bijna niet, nee, ik mocht dat zelfs niet leuk vinden van mezelf. Bam, daar ging een deur dicht. Ik kreeg toen als commentaar dat ik meer mijn eigen ding moest doen en het plezier in het werken terug moest vinden. Klik, de deur ging heel voorzichtig weer open. De teken- en schilderkunst glipten langzaam weer terug in mijn schetsboek en in mijn werk. “Goed zo, Milou!” zeiden mijn docenten en medestudenten, “Dat is echt jouw werk!”. Het resultaat: Milou blij. Milou zet de deur weer helemaal open. Ik tekende weer, deed mijn ding, had er plezier in en hoorde dat men het gaaf vond wat ik deed!

Met volle moed begon ik opnieuw aan mijn tweede jaar aan de kunstacademie. Ik voelde me helemaal goed: ik ontwierp inmiddels T-shirts, kreeg opdrachten binnen via mijn website en had plezier in het naar school gaan. Zie je wat ik daar doe? Ik zet de kunstacademie achteraan het rijtje. In het begin deed ik dat omdat ik maar twee vakken hoefde te volgen, aangezien ik het tweede academiejaar overdeed en voor een aantal vakken vrijstelling had. De bedoeling was dat de kunstacademie gedurende het schooljaar vooraan het rijtje zou komen staan. Zoals je misschien wel kunt raden, gebeurde dat niet. Integendeel, het werd juist verder naar achteren gestampt, tot het een muur of de grond tegenkomt en daar wordt het nog verder in gestouwd en getrapt.

De eerste twee weken van dit schooljaar kwam ik met grote volgetekende vellen aanzetten. Kritiek: “maak snellere, kleine schetsen in je schetsboek”. U zegt, wij draaien. Ik stapte over op snelle schetsen in mijn schetsboek. Kritiek: “kom nu eens uit dat schetsboek en ga meteen groter en ruimtelijk aan de slag!” Groter tekenen beviel de docent niet, dus ik ging maar ruimtelijk aan de slag. Ik heb een hekel aan ruimtelijk werken, maar ach, ik kon het vast en zeker op een manier doen die bij mij past. Kritiek: “waarom maak je zo’n onsamenhangend, ruimtelijk ding?”. Oké, ik ging het anders ruimtelijk doen. Ik gebruikte papier ruimtelijk, dat is een materiaal waar ik wat beter mee om kan gaan. Commentaar: “goed zo Milou! Ga zo verder! Ik krijg hier allemaal ideeën van!”. Ja, ik was goed bezig! Ik ging hiermee verder! Oh, nee, toch niet. Ik klapte dicht. Dit was helemaal niet mijn ding! Wat moest ik nu? Ik probeerde wel wat te maken. Ik maakte iets nieuws, bekeek het, maar ik concludeerde dat het niet vertelde wat ik wilde vertellen.

De beoordeling kwam er aan en ik presenteerde al mijn werk van het afgelopen half jaar. Het was niet veel aangezien ik maar twee vakken had gevolgd, maar ik was wel tevreden over een flink aantal werken. Op sommige werken was ik zelfs trots! Het docententeam kwam binnen. Sommigen bekeken mijn werk, bij anderen had ik het gevoel dat ze hun oordeel al klaar hadden. We raakten in gesprek en de vraag viel of ik wel plezier had in mijn werk en of ik nieuwe stappen kon zetten. Ik zei van wel, dat ik het weer leuk vond om naar school te gaan en eindelijk van de kritiek van docenten kon leren! Mijn docenten betwijfelden dat: waarom kwam ik dan niet regelmatig naar school om te werken en over mijn werk te communiceren? Dat wist ik niet. Ik voelde inmiddels wel de bui al hangen: ik zou weer een onvoldoende krijgen.

Ik vond het niet zo heel erg om een onvoldoende te krijgen, ik begreep waarom. Daarnaast had ik het gevoel dat ik de goede kant op was aan het gaan en bij de volgende beoordeling wel een voldoende zou halen. Echter, toen ik mijn beoordelingsformulier kreeg, was het leeg. Geen van mijn competenties waren beoordeeld, geen commentaar, niks. Er stond alleen maar ‘Onbeoordeelbaar’, maar ik had toch een onvoldoende. Waar doe je het dan voor? Waarom ga je dan naar die school? Waarom maak je jouw huiswerk? Als je iets maakt is het toch te beoordelen? Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Ik voelde me verloren, wanhopig, bang. Datgene waar ik al 3,5 jaar voor had gewerkt eindigde in ‘onbeoordeelbaar’.

Ik kreeg het verzoek om in januari met een concreet plan op gesprek te komen. Dat gesprek in januari vindt vanmiddag plaats. Hoe wil ik deze opleiding verder afmaken? Nou, dat zal ik je vertellen: niet. Blijkbaar zou ik deze opleiding alleen af kunnen maken als ik zou doen wat de docenten van mij verlangen. Dan zou ik niet meer mogen maken wat voelt als mijn eigen werk maar als iets om mijn docenten tevreden te stellen. Zou ik dat kunnen? Ja. Zou ik dat willen? Nee. Daarom zou ik het dus ook niet kunnen. Het is zo klaar als een klontje. Ik kon deze beslissing ook al twee dagen na de ‘dag des onbeoordeels’ nemen.

Maar wat nu? Zoals ik al zei: ik voel me een ‘losse flodder’, een blaadje of veertje dat meegevoerd wordt door de wind en geen vaste plek heeft. Mijn broer vroeg me vanochtend nog: “weet je al wat je wilt bereiken later? Hoe zie je jezelf over tien jaar?”. Mijn antwoorden waren “nee” en “geen idee”. Wat ik wel weet is dat ik wil blijven tekenen en schilderen en daar mijn geld mee wil verdienen, maar daarnaast is er schrijven bij gekomen. Voel je de bui al hangen?

Dit blog gaat over mij, Milou. Een creatieve jonge vrouw die stiekem nog een puber is, een eigen wil is aan het ontwikkelen en op zoek is naar wat zij wil met haar leven. Ik wil erover schrijven om zelf te leren en om anderen dingen te leren. “You teach me and I’ll teach you.”