Toen ik een jaar of tien was, zei ik voor het eerst dat ik later mijn biezen zou pakken en alles hier in Nederland achter zou laten door te emigreren naar Engeland. Rond mijn veertiende had ik nog altijd dat plan, hoewel het door de jaren al minder concreet was geworden. Op mijn tiende wist ik namelijk nog zeker dat ik meteen na de middelbare school zou vertrekken. Naarmate ik ouder werd, begon het tijdstip van emigratie te vervagen en tegen het einde van de middelbare school was het idee ‘wonen in Engeland’ helemaal verdwenen. Het was zelfs in zulke mate van de baan dat ik opleidingen waarvoor ik uit huis zou moeten gaan links liet liggen. Dus ik ging lekker studeren in Maastricht en bleef onder mijn ouders’ hoede vertoeven.
We gaan even terug naar mijn tiende. De reden dat ik weg wilde, was omdat ik naar mijn gevoel geen rede had om in mijn Limburgse geboorteplaats Echt te blijven. Ik hechtte niet veel waarde aan de vrienden die ik had. Ik dacht dat alleen mijn ouders, grootouders en mijn vriendje destijds mij zouden missen als ik weg zou gaan. Ik stond er helemaal niet bij stil dat ik zelf iets zou missen. Mijn tijdverdrijf bestond dan ook voornamelijk uit vluchten in mijn fantasie en verlangen naar iets beters. Ik verlangde ontzettend naar een nieuwe start en het opbouwen van een nieuw leven. Naar mijn mening kon dat alleen maar door naar het buitenland te gaan en alle contacten met Echtenaren te verbreken. In feite wilde ik mijn verleden achter mij laten en dat wist ik toen ook al.
Toch begon ik in mijn tienerjaren meer waarde te hechten aan vriendschappen en het verenigingsleven waar wij Limburgers om bekend staan. Daarnaast begon ik aan mijn eerste echte relatie en dat wilde ik uiteraard niet kwijt. Dus, Milou bleef lekker in haar vertrouwde omgeving.
Het idee dat ik mijn leefomgeving radicaal moest veranderen bleef diep in mij geworteld, zelfs tot mijn negentiende, toen ik toch naar Utrecht vertrok. Naar mijn idee werd ik alleen maar zelfstandig en kwam ik los van mijn ouders toen ik het huis uit ging. Zoals elke jongvolwassene kreeg ik daar wel behoefte aan. Maar heel langzaamaan merkte ik dat er toch wel meer gebeurde dan dat. In feite gebeurde in Utrecht datgene waarvoor ik naar Engeland had willen verhuizen. Ik begon een nieuw leven op te bouwen, mijn eigen leven, en begon mijn verleden achter mij te laten.
Dit proces is nog altijd bezig. Ik begin wel alsnog het verschil te merken tussen Utrecht en Engeland. Als ik naar Engeland zou zijn gegaan, zou ik veel minder vaak terugkomen naar het Echterland. Als ik dan weer eens terug zou komen, dan zou dat meer voelen als op vakantie gaan bij mijn ouders. In de huidige situatie voel ik dat mijn leven tot nog toe als het ware opgesplitst werd tussen Utrecht en Echt. Het voelde eigenlijk alsof ik in Echt een andere Milou was dan in Utrecht. Ik werk er nu hard aan om die tweedeling weg te vagen en één Milou te worden. Dat kost veel moeite omdat ik nog altijd zaken uit het verleden achter mij moet laten. Zo merk ik ook dat bepaalde vriendschappen nu toch echt beginnen te vervagen. Dat blijft een nare smaak hebben, zeker omdat ik nog de mogelijkheid heb om diegenen vaker te zien. Diep van binnen voel ik echter dat Milou 2.0 er allemaal klaar mee is, terwijl Milou 1.0 er nog wat moeite mee heeft bepaalde personen en dingen los te laten. Dat zorgt voor een tweestrijd binnenin mij.
Nu ga ik de praktische actualiteit beschouwen. Per 1 februari ga ik definitief stoppen met mijn opleiding en wil ik mijn studieschuld terug gaan betalen. Een idee dat ik sterk overwogen heb is om een tijd bij mijn ouders in te trekken. Dan hoef ik geen huur te betalen en kan ik al mijn geld investeren in het terugbetalen van mijn studieschuld. Het zou handiger en praktischer zijn dan in Utrecht blijven wonen en mijn geld te steken in een veel te dure kamer. Ik ben er echter nog niet klaar voor om weer in mijn geboorteplaats te gaan wonen. Ik ben nu heel hard op weg om mezelf vorm te geven en ik ga mezelf geen mes in mijn rug steken door me weer te confronteren met mijn verleden. Daar ben ik nog niet klaar voor. Ik wilde immers niet voor niets op mijn tiende al weg.
Dus laat mij nog maar lekker in Utrecht vertoeven, mijn Engeland, en dan ga ik af en toe op vakantie bij mijn ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten