De Denker

Ik ben Milou en ik ben vaak bang dat datgene wat ik schrijf te zwaar op de hand is. Ik heb nu twee weken niet geschreven omdat ik iets leuks aan het bedenken was om over te schrijven. Maar dit blog gaat over mij, Milou, en wat ik nu meemaak. Nu wil ik niet zeggen dat ik niks leuks meemaak, in tegendeel! Maar wat kan je meer schrijven over ‘iets leuks’ dan dat het leuk is? Waarom het leuk is? Oké, later kom ik misschien nog terug op leuke dingen.

Maar dus: wat ik meemaak. Ik ben mezelf aan het leren kennen en mezelf aan het ontplooien. Zoals ik in mijn vorige blogbericht al zei, heb ik het nodig om mijn geboortedorp even achter mij te laten. Daar ben ik, ook al wil ik het echt niet en doe ik mijn best om het niet te zijn, de oude Milou. Gesloten, aanpassend aan de rest, braaf en ik voel me continu schuldig. Dat is een schril contrast met hoe ik in Utrecht, mijn stadje, ben, maar ook met hoe de mensen hier op mij reageren. Hier zien ze dat ik niet dat brave, stille meisje ben, maar de jonge vrouw met de ondeugende twinkeling in haar ogen die het goed voor heeft met iedereen.

Ik had het laatst met een vriendin over mijn vorige blogbericht. We waren het er over eens dat je alleen maar vooruit moet gaan en niet achteruit. Neem verhuizen: elke keer verhuis je naar een plek waar meer te ontdekken is. Totdat je oud en tevreden bent met wat je hebt meegemaakt. Dan ga je op je favoriete plek achter de geraniums zitten. We waren het er ook over eens dat als je vrienden van vroeger tegenkomt, dat zij je nog altijd zien zoals je toen was, en zo behandelen ze je ook. Je kunt hier uiteraard tegen in gaan en laten zien wie je bent geworden, maar het is verleidelijk om terug te vallen in je oude rol.

Dat laatste ervaar ik nu heel erg. Ik val nog veel te snel terug in die oude rol, die oude Milou die ik achter me wil laten. Het is een continue strijd binnenin mij die vermoeit. Er komen ook veel vragen bij kijken waar ik eigenlijk al jaren mee rondloop. Wat houdt familie eigenlijk in? Hoe belangrijk zijn je ‘roots’? Wat vormt de basis van je bestaan? Wat maakt het dat ik me geen ‘losse flodder’ meer zal voelen? Ik zit uiteraard niet de hele dag aan tafel hierover te piekeren, maar het zijn wel vragen die ik in mijn achterhoofd hou. Ik vind het belangrijk om het antwoord erop te vinden, met de nadruk op vínden, en niet zoeken. Ik hoop dat ik binnenkort berichten kan schrijven met de antwoorden op die vragen. Misschien vind ik die antwoorden ook wel door dit schrijven.

Ik wilde nu net schrijven dat sommige lezers zich druk maken of dit blog niet te persoonlijk is. Ik heb die concrete zin verwijderd omdat ik vind van niet. Ik ben iemand die veel nadenkt over het leven. Ik neem niet alles als vanzelfsprekend aan. Ik vind het boeiend om te onderzoeken waar iets vandaan komt. Waar een gevoel vandaan komt, een actie, noem maar op. Ik gun mijn lezers een kijkje in mijn hoofd, maar is dat te persoonlijk? Naar mijn idee wordt het dat pas als ik namen ga noemen, of concrete gebeurtenissen die niet relevant zijn voor datgene dat ik wil vertellen. Ja, eigenlijk dekt dat de lading wel.

Ik heb het idee dat dit blogbericht nogal onsamenhangend is maar ik heb niet echt de behoefte om het te herschrijven. Ik heb namelijk wel gezegd wat ik wil zeggen op dit moment. De leuke dingen hoef ik op het moment niet te delen. Ik geniet er stilletjes zelf van. Ik sluit wel af met een stukje songtekst dat ik bij mij vind passen van Kate Nash, een zangeres met leuke muziek:

Well, this little girl, she grew up and moved away.
And she lived her life full of risk and full of play.
And she lived her life with so much to say,
And her flowers, they grow more beautiful every day.